२५ हजारबाट सुरु गरेको कारखाना बनिसक्यो ३० लाखको
अर्घाखाँची, सन्धीखर्क नगरपालिका–५ का कृष्ण बहादुर ०६६ सालमा काठमाडौं आए । त्यतिखेर उनी २० वर्षका थिए । क्याम्पस पढ्ने उमेरका उनी गाउँका आफन्त दाइसँग लागेर ‘पैसा कमाउन’ भन्दै काठमाडौं छिरेका थिए । उनले त्यतिखेर +२ को चाहिँ परीक्षा दिएका थिए । ‘लक्ष्मी र सरस्वती कहिल्यै सँगै हुँदैनन्’ भनेझैँ उनको पनि पैसा कमाउने सपना (लक्ष्मी)सँगै पढाइ (सरस्वती)ले बिट मार्यो । यद्यपि जीवन चलाउने कला थप सिक्न थाले । अहिले पनि सिकिरहेका छन् ।
काठमाडौं आए लगत्तै कृष्णले चौधरी ग्रुप (सिजी) को डिलरमा काम गरे । सातदोबाटोस्थित डिलरमा उनले तीन–चार महिना सेल्समेनको काम गरेका थिए । करिब चार महिनापछि उनलाई काम गर्न गाह्रो भयो । काठमाडौंमा भर्खरै आएको, यहाँका स्थानहरू थाहा नभएको, गल्लीगल्लीमा पुग्नुपर्ने । उनी ती गल्लीहरूसँग अपरिचित थिए । त्यसैले उनलाई काम गर्न गाह्रो भएको थियो ।
त्यही बेला आफन्त दाइले अरूको कारखानामा काम गर्न छाडेर वेत/बाँस फर्निचर बनाउने काम थाले । कृष्णलाई पनि उनै दाइले अफर गरे । आफूलाई पनि गाह्रो भइरहेको बेला उनले नाइँ भनेन् । ‘हुन्छ’ भने । त्यसपछि उनी वेत/बाँसको फर्निचर बनाउने कामतिर मोडिए । सातदोबाटोको सिन्जाहिटी भन्ने ठाउँमा दाइले सुरु गरेको फर्निचर कारखानामा काम गर्न थाले । त्यसले उनको काम मात्र मोडिएन, जीवन मोडियो ।
आफन्त दाइकै फर्निचर कारखाना भएपनि उनले सुरुमा ‘हेल्पर’को काम गरे । उनी काठमाडौंको लागि मात्र मात्र नभएर त्यस्ता कामका लागि पनि नौलो थिए । फर्निचरको काम जानेका थिएनन् । उनले सिक्न थाले । वेतका लामा–लामा घन टुक्राउन थाले । बाँस ताछ्न थाले । निगालोका घन नापेर टुक्राउन थाले । आगोमा सेकेर बङ्ग्याउन, सोझ्याउन थाले । काम गर्दै जाँदा उनले फर्निचर बनाउन थाले । खिरिलो सोफा बनाउन थाले । जीवनलाई पनि बुझ्दै गए । व्यापार पनि बुझ्दै गए । मान्छे चिन्न थाले । उनलाई पनि केही मान्छेले चिन्न थाले । उनको हातको सीपका कारण मान्छेले उनलाई चिन्न थालेका थिए ।
दाइको कारखानामा कृष्णले डेढ वर्ष जति काम गरे । त्यहाँ धेरै कुरा सिके । र्याक, दराज, कुर्सी, टेबल, सोफा आदि धेरै सिके । त्यति सिकेपछि थप एक कदम अघि सरे उनी । बालकुमारीमा उनले आफ्नै फर्निचर कारखाना सुरु गरे । सुरु गर्नुमा उनले चिनेका मान्छे बलियो आधार थिए । निगालो ल्याउनेले उनको सीप र मिहिनेत हेरेर ‘आफै पनि सुरु गर्न सक्छौ नि’ भन्थे । होलसेलर र डिलरहरूले पनि उनलाई त्यही कुरा भन्थे । उनीहरूले आफ्नै कारखाना सञ्चालन गर्न आँट दिइरहेका थिए । त्यही आँटले घरमा पैसा जोहो गरिदिन भनिरहेका थिए । एक दिन सटर भेटे । घरबाट बुवाआमाले ऋण खोजेर २५ हजार रुपैयाँ पठाइदिनुभयो । त्यही २५ हजारले उनले वेत/बाँस फर्निचर कारखाना सुरु गरे । त्यही पैसाले जन्मियो— ‘लुम्बिनी केन एन्ड ब्याम्बु फर्निचर’ त्यतिखेर उनीसहित एक जना उनका सहयोगी थिए । एक जना सहयोगी र उनी दुई जना मिलेर फर्निचर बनाउन थाले ।
बालकुमारीदेखि उनी सातदोबाटो सरे । सातदोबाटोमा पाँच–छ वर्ष फर्निचर बनाए । अझै पनि त्यहाँ फर्निचर कारखाना छ । कारखाना भन्दा पनि बिक्री गर्ने स्थलका रूपमा सञ्चालन भइरहेको छ । यद्यपि त्यहाँ रहेको कारखाना शाखाकै रूपमा उनले लिएका छन् । उनी बेलाबेला त्यहाँ पुग्ने गर्छन् । काम गर्नेहरू छन् । गाउँकै भाइहरू पनि काम गरिरहेका छन् ।
सातदोबाटोमा पाँच–छ वर्ष कारखाना चलाएपछि थप फराकिलो हुन मन लाग्यो उनलाई । माग पनि बढ्न थाल्यो, अनि उनले इमाडोलमा जग्गा भाडामा लिए । १० लाख जति लगानी थपियो । जग्गामा संरचनाहरू बनाउन त्यति खर्च भएको थियो ।
इमाडोलमा कारखाना सञ्चालन गरेको पनि नौ वर्ष भइसक्यो । कारखाना बालकुमारी र सातदोबाटोमा भन्दा फराकिलो छ । फर्निचर पनि धेरै बन्छन् । काम गर्ने कामदारी पनि थपिएका छन् । अहिले १६–१७ जनाको घरको रोटी यही कारखानाबाटै पाकिरहेको छ । उनीसँग ‘हात्ती गाडी’ पनि छ । काठमाडौं उपत्यका, काभ्रेलगायतका जिल्लामा उनी फर्निचर डेलिभरी गरिदिन्छन् । उनले कमाइ गर्दै गए । कारखानामा लगानी थप्दै गए । अझै गइरहेका छन् । थप्दै गएपछि सम्पत्ति थपिदै गएको छ । यति गर्दा उनीसँग अहिले ३० लाख बराबरको सम्पत्ति भइसकेको छ ।
–––
कृष्णलाई अहिले विभिन्न सहरहरूमा पनि फर्निचर कारखाना सञ्चालन गर्न भनिरहेका छन् । ‘विभिन्न ठाउँमा शाखा खोल्दिनुपर्यो भन्नुहुन्छ मलाई’, उनी भन्छन्, ‘धेरै सामान कट्ने ठाउँमा चाहिँ सोचिरहेको छु ।’ यसरी कारखाना सुरुवात गर्ने बेलाझैँ उनलाई आँट दिने मान्छेहरू पनि अझै उस्तै छन् । उनले पनि आँटिरहेका छन् । उनी भन्छन्— ‘सोचिरहेको छु, काठमाडौं बाहिर पनि खोल्छु होला ।’
(खुल्लापत्रका लागि सन्तोष निराले कृष्ण बहादुरसँग गरेको कुराकानीमा आधारित)
